W czasie ciepłych dni przydomowy taras jest nieocenionym miejscem dla chwili wytchnienia i relaksu. Jak się odpowiednio przygotować do jego zbudowania i jakie materiały wybrać, by posłużył na lata?

 Każdy taras jest nieustannie wystawiony na działanie czynników atmosferycznych -  słońca, deszczu czy śniegu i mrozu. Nieprawidłowe wykonanie może sprawić, że zacznie on pękać i przeciekać.

Są trzy zasady przygotowania podłoża pod taras. Po pierwsze powinno ono mieć minimalny spadek na zewnątrz, do 2% - na tyle mały, by nic nie zsuwało się z tarasu i odpowiednio wysoki, by naturalnie odprowadzać wodę. Trzeba unikać tworzenia się kałuż – skutkuje to pękaniem powierzchni tarasu i podłoża oraz ich gniciem. Po drugie należy pamiętać o właściwej izolacji, która zapobiega zniszczeniu konstrukcji. Do tego potrzebna będzie wodoszczelna folia mineralna lub poliuretanowa. Po trzecie istotna jest warstwa termoizolacyjna, czyli styropian, dzięki któremu unikniemy ucieczce ciepła z powierzchni pod tarasem oraz marznięcia ściany pomieszczenia, z którego jest wyjście na taras, a tym samym całego pokoju.

Jeśli mamy możliwość wyboru miejsca tarasu, najlepszym kierunkiem jest południowo-zachodni - dzięki temu nasza przydomowa oaza będzie nieustannie skąpana w słońcu.

Wybór materiału

Coraz częściej zdarza się, że przydomowe tarasy są przedłużeniem wewnętrznych pomieszczeń. Należy pamiętać zatem o odpowiedniej kolorystyce, dzięki której zatrze się granica między mieszkaniem, a tym co na zewnątrz – salon zyska również optycznie większą przestrzeń. Przy wyborze materiału właściwie jedynym ograniczeniem jest budżet.

Bardziej trwały i szlachetny niż kafelki jest gres. Jego płytki występują również w większych rozmiarach, co minimalizuje ilość fug (im mniej podziałów, tym  powierzchnia wydaje się większa). Najlepiej wybrać gres strukturalny z chropowatą powierzchnią – podczas mroźnych i śnieżnych dni zniweluje to ryzyko poślizgnięcia. Jeśli położymy go od strony zachodniej, może być narażony na porastanie mchem (zabezpieczyć go wówczas można specjalnym impregnatem).

Często wybierany jest również kamień naturalny. Należy wówczas chronić taras specjalnym zabezpieczeniem, które zniweluje ryzyko utraty koloru i wnikania brudu. Przed fugowaniem kamienie trzeba zabezpieczyć, co zapobiegnie jego trwałemu zabrudzeniu. Materiałem, który do złudzenia przypomina naturalny kamień, jest kostka (w kształcie tej popularnej brukowej lub grubych płytek). Jest to jeden z najmniej „wymagających” materiałów – bardzo wytrzymały, znosi duże obciążenia i nie wymaga specjalnej konserwacji. Daje również pole do popisu wyobraźni, dzięki możliwości łączenia kolorów i kształtów kostek.

Rozwiązaniem tymczasowym na niewykończony taras jest sztuczna trawa. Chroni stopy przed chłodem, nie można też się na niej poparzyć, tak jak nagrzanych słońcem płytkach czy kamieniu. Przede wszystkim zaś w okresie przejściowym nie straszy goły beton, tylko sprawiamy, że mamy przed domem imitację ogródka.

Popularne drewno

Drewniany taras to idealne rozwiązanie. Przede wszystkim dlatego, że znacznie mniej się nagrzewa niż ten wykończony ceramiką czy kamieniem. Na początek należy wybrać odpowiedni gatunek drewna: deski sosnowe lub świerkowe zaimpregnowane ciśnieniowo, deski dębowe impregnowane lub bejcowane, deski podłogowe z drewna egzotycznego – tj. tek, massaranduba, bangkirai, deski tarasowe ryflowane (ze żłobieniami, które działają antypoślizgowo i zabezpieczają nawierzchnię przed gromadzeniem się wody) z drewna egzotycznego lub elementy tarasowe z deszczułek z drewna krajowego i egzotycznego.

Tarasy wykładamy deskami o grubości co najmniej 2 cm. Deski należy układać z odstępami o szerokości co najmniej 0,5 cm. Deski tarasowe mogą mieć nawet 5,5 m długości.

Z krajowych gatunków najtwardsze jest drewno dębowe, z egzotycznych m.in. ipe (lapacho), bilinga czy massaranduba. Są przede wszystkim odporne na ścieranie, uszkodzenia czy zarysowania. Odporne na wilgoć jest drewno o tzw. dużej stabilności. Największą ma krajowe drewno dębowe oraz egzotyczne tek i bangkirai. Małą odporność na wilgoć wykazuje rodzime drewno – sosnowe i świerkowe – gdy nasiąknie wodą i wyschnie, odkształca się i pęka. Trzeba pamiętać o jego zaimpregnowaniu. Są również niektóre gatunki deski egzotycznej (np. bangkirai), które są naturalnie zabezpieczone przed działaniem wody dzięki zawartym w nim olejkom i garbnikom. Trzeba pamiętać, że substancje te z czasem mogą być wypłukiwane z drewna, powodując odbarwienia lub korozję sąsiadujących materiałów. Dlatego też do łączenia tego rodzaju drewna należy używać wkrętów i wszystkich pozostałych elementów ze stali nierdzewnej. 

Eksperci nie polecają do budowy tarasu drewna olchowego, ponieważ wygina się i deformuje pod wpływem wilgoci. Na warunki atmosferyczne niekorzystnie reaguje również drewno bukowe oraz niektóre gatunki drewna egzotycznego (np. samba).